θηλώματα των βλεφάρων- αναπτύξεις που μοιάζουν με όγκο στο δέρμα του βλεφάρου που προκύπτουν από μόλυνση από τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων. Τα θηλώματα, κατά κανόνα, εμφανίζονται μόνο ως καλλυντικό ελάττωμα, πόνος, αίσθηση ξένου σώματος και άλλα συμπτώματα είναι πιθανά σε ορισμένα σημεία. Για διαγνωστικά, χρησιμοποιούνται οπτικομετρία, τονομετρία, διαθλασιμετρία, ηλεκτρονική περιμετρία, βιομικροσκόπηση με σχισμοειδή λυχνία. Από τις πρόσθετες μεθόδους χρησιμοποιείται αξονική τομογραφία και βιοψία και ακολουθεί ιστολογία του υλικού. Θεραπεία θηλωμάτων των βλεφάρων - αφαίρεση του όγκου με χρήση χημικών ή φυσικών μεθόδων καταστροφής. Η συνταγογράφηση αντιιικών φαρμάκων είναι υποχρεωτική.
γενικές πληροφορίες
Τα θηλώματα των βλεφάρων είναι όγκοι του δερματικού επιθηλίου της εξαρτημένης συσκευής του ματιού με διάφορους βαθμούς δυσπλασίας που προκαλείται από τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων. Τα θηλώματα των βλεφάρων είναι ως επί το πλείστον καλοήθεις όγκοι, η κακοήθεια είναι σπάνια. Αυτά τα νεοπλάσματα αποτελούν το 60-65% όλων των νεοπλασμάτων των βλεφάρων. Τις περισσότερες φορές (3, 5 περιπτώσεις ανά 100. 000 πληθυσμού), αυτή η παθολογία εμφανίζεται σε άτομα που ζουν σε χώρες του ισημερινού. Στην Αυστραλία, ο επιπολασμός είναι 1, 9 περιπτώσεις ανά 100. 000 πληθυσμού. Σε χώρες με εύκρατο και υποαρκτικό κλίμα, η ασθένεια διαγιγνώσκεται λιγότερο συχνά. Η ηλικιακή ομάδα των ασθενών είναι άνω των 30 ετών, η μέση ηλικία των ασθενών είναι μεταξύ 45 και 60 ετών. Οι γυναίκες αρρωσταίνουν μιάμιση φορά συχνότερα από τους άνδρες.
Οι λόγοι
Ο κύριος αιτιολογικός παράγοντας που προκαλεί την ανάπτυξη θηλώματος των βλεφάρων είναι η μόλυνση από τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων (HPV). Υπάρχουν πάνω από 100 διαφορετικοί τύποι ιών θηλωμάτων. Ο ιός των ανθρώπινων θηλωμάτων είναι τροπικός στην επιδερμίδα του δέρματος, μεταδίδεται με άμεση επαφή με το μολυσμένο επιθήλιο (πιο συχνά υπάρχει επαφή με το νοικοκυριό, λιγότερο συχνά σεξουαλική μετάδοση). Επίσης, μπορεί να μεταδοθεί από τη μητέρα στο έμβρυο.
Παράγοντες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη του θηλώματος των βλεφάρων περιλαμβάνουν τη γενετική προδιάθεση, τις ανοσολογικές και ορμονικές διαταραχές (σακχαρώδης διαβήτης, υπερ- ή υποθυρεοειδισμός, εμμηνόπαυση), εγκυμοσύνη, beriberi, συχνές επισκέψεις σε σολάριουμ, καρκίνος, κάπνισμα, κατανάλωση αλκοόλ.
παθογένεση
Πιστεύεται ότι στη βασική στιβάδα υπάρχουν κύτταρα ευαίσθητα στον ιό των θηλωμάτων και αρκετά μεμονωμένα σωματίδια του ιού για να διεγείρουν την ανάπτυξη του θηλώματος των βλεφάρων. Ο HPV είναι ένα υποχρεωτικό ενδοκυτταρικό παράσιτο που φυσιολογικά υπάρχει στην επισωματική μορφή, δηλ. H. βρίσκεται στο κυτταρόπλασμα του κυττάρου. Κατά την αναπαραγωγή, ωστόσο, μπορεί να μεταναστεύσει στον πυρήνα του κυττάρου (ολοκλήρωση).
Η έναρξη της ολοκλήρωσης (ο σχηματισμός θηλωμάτων των βλεφάρων) είναι δυνατή ακόμη και μετά από 20 χρόνια από την έναρξη της μόλυνσης, ο χρόνος ανάπτυξης της νόσου καθορίζεται όχι μόνο από τον ιό, αλλά και από την παρουσία του κληρονομικού προδιάθεση σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες. Ο ιός είναι επίσης ικανός να παράγει άθικτα σωματίδια ιού στο κυτταρόπλασμα. Σε αυτό το στάδιο, η μόλυνση είναι συχνά ασυμπτωματική, εξαιρετικά μεταδοτική και μπορεί εύκολα να εξαπλωθεί σε άλλους ιστούς και όργανα, προκαλώντας θηλώματα των βλεφάρων.
Οι διαδικασίες αντιγραφής του ιού, συναρμολόγησης ιικών σωματιδίων και απελευθέρωσής τους από το κύτταρο δεν είναι ακόμη πλήρως κατανοητές. Σε ένα κύτταρο, ο ιός μπορεί να υπάρχει ταυτόχρονα και στον πυρήνα και στο κυτταρόπλασμα. Όταν ο ιός εισέλθει στον οργανισμό ξενιστή, η κυτταροπλασματική του αντιγραφή αρχίζει μετά τη διείσδυση στα κύτταρα της βασικής στιβάδας του δέρματος. Στην κεράτινη στιβάδα υπάρχει ενεργή απελευθέρωση ώριμων σωματιδίων ιού από τα κύτταρα. Αυτές οι περιοχές του δέρματος είναι επικίνδυνες όσον αφορά τη μόλυνση από επαφή.
Συμπτώματα βλεφάρου θηλώματος
Η κλινική εικόνα του θηλώματος των βλεφάρων εξαρτάται από τη θέση και τα χαρακτηριστικά της ανάπτυξης της εκπαίδευσης. Το μέγεθος, το χρώμα, το σχήμα και το μοτίβο ανάπτυξης μπορεί να διαφέρουν πολύ. Τις περισσότερες φορές, τα θηλώματα εντοπίζονται στο κάτω βλέφαρο και δεν επηρεάζουν την οπτική οξύτητα. Είναι χαρακτηριστικοί εξωφυτικοί σχηματισμοί γκριζοκίτρινου χρώματος με θηλώδεις αναπτύξεις στην επιφάνεια. Στη μέση υπάρχει ένας αγγειακός βρόχος.
Συνήθως είναι ασυμπτωματικά, ο ασθενής απευθύνεται σε οφθαλμίατρο εάν υπάρχει εμφανές αισθητικό ελάττωμα λόγω αύξησης του βλεφαροειδούς θηλώματος. Εάν εμφανιστεί νεόπλασμα στο άκρο των βλεφαρίδων ή στο όριο με τον επιπεφυκότα, ο ασθενής μπορεί να παραπονεθεί για έντονο πόνο, αίσθηση ξένου σώματος, βλεφαρόσπασμο, υπεραιμία και μειωμένη όραση. Όταν αναβοσβήνει, ο κερατοειδής καταστρέφεται από την ανώμαλη επιφάνεια του θηλώματος του βλεφάρου, γεγονός που οδηγεί στην εμφάνιση αυτών των συμπτωμάτων.
επιπλοκές
Οι επιπλοκές προκύπτουν όταν το θηλώμα εντοπίζεται στο ακτινωτό άκρο των βλεφάρων, στον μεσοπεριθωριακό χώρο, στην περιοχή της εσωτερικής γωνίας του ματιού, καθώς και όταν το νεόπλασμα εξαπλώνεται στον επιπεφυκότα. Χαρακτηρίζεται από την ανάπτυξη χρόνιας υποτονικής επιπεφυκίτιδας, βλεφαρίτιδας, θολότητας του κερατοειδούς. Μπορούν να προκαλέσουν διαταραχές στην ανάπτυξη των βλεφαρίδων, οι οποίες με την ανάπτυξη κερατίτιδας οδηγούν σε μικροτραύμα του κερατοειδούς. Ο σχηματισμός εκτροπίου προκαλεί την εμφάνιση διάβρωσης και ελκών του κερατοειδούς, βλάβη της οπτικής λειτουργίας μέχρι ατροφία του βολβού του ματιού. Επιπλέον, υπάρχει πάντα κίνδυνος κακοήθειας του θηλώματος των βλεφάρων.
διάγνωση
Η διάγνωση του θηλώματος των βλεφάρων ξεκινά με εξέταση και οπτική εξέταση του ασθενούς από οφθαλμίατρο. Στη συνέχεια ο γιατρός χρησιμοποιεί τυπικές μεθόδους εξέτασης: όραση, τονομέτρηση, διαθλασιμετρία, ηλεκτρονική περιμετρία, βιομικροσκόπηση με σχισμοειδή λυχνία. Από τις πρόσθετες μεθόδους, εάν είναι απαραίτητο, χρησιμοποιείται οπτική τομογραφία συνοχής ή υπολογιστική τομογραφία (προορίζεται για πολλαπλά θηλώματα διαφόρων εντοπισμών), λαμβάνεται υλικό για βιοψία (με αποτύπωμα, απόξεση ή τομή), ακολουθούμενη από ιστολογική εξέταση. Σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτείται διαβούλευση με δερματολόγο.
Θεραπεία των θηλωμάτων των βλεφάρων
Για τη θεραπεία των θηλωμάτων των βλεφάρων, χρησιμοποιούνται χημικές ή φυσικές μέθοδοι καταστροφής του νεοπλάσματος. Ταυτόχρονα, συνταγογραφούνται αντιιικά φάρμακα με ανοσοτροποποιητική δράση. Οι σωματικά καταστροφικές μέθοδοι περιλαμβάνουν αφαίρεση του θηλώματος του βλεφάρου με ηλεκτροπηξία, θεραπεία με λέιζερ, κρυοθεραπεία (καταστροφή του νεοπλάσματος με υγρό άζωτο). Η χημική μέθοδος βασίζεται στη χρήση διαφόρων κερατολυτικών παραγόντων. Η επιλογή της θεραπευτικής επιλογής εξαρτάται από τον εντοπισμό και τον επιπολασμό του νεοπλάσματος και την ηλικία του ασθενούς. Η πρόγνωση είναι συχνά ευνοϊκή.
πρόληψη
Τα προληπτικά μέτρα στοχεύουν στη μείωση του κινδύνου μόλυνσης από τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων. Συνιστάται η υποχρεωτική χρήση προφυλακτικών κατά τη διάρκεια του περιστασιακού σεξ. Εάν εντοπιστούν σημεία λοίμωξης από HPV, απαιτείται εξέταση όλων των σεξουαλικών συντρόφων του ασθενούς και διορισμός κατάλληλης θεραπείας. Για να μειωθεί ο κίνδυνος ανάπτυξης θηλωμάτων των βλεφάρων, είναι απαραίτητο να ληφθούν μέτρα για τη διατήρηση της ανοσίας, να μην αγγίζετε τα μάτια με βρώμικα χέρια, να οδηγείτε έναν υγιεινό τρόπο ζωής, να αποφεύγετε την υπερβολική εργασία και να παίζετε ενεργά αθλήματα. Η άρνηση επίσκεψης στο σολάριουμ μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο εμφάνισης θηλώματος των βλεφάρων.